Scenariusz zajęcia dla dzieci czteroletnich

Treści podstawy programowej:

13.4. Rozróżnia stronę prawą i lewą, określa kierunki i ustala położenie obiektów w stosunku do własnej osoby, a także w odniesieniu do innych obiektów.

6.3. Zna zagrożenia płynące ze świata ludzi, roślin, oraz zwierząt i unika ich.

Treści programowe:

1. Orientacja w kierunkach przestrzennych: poznawanie schematu własnego ciała; poznawanie przestrzeni;
2. Zagrożenia: ograniczone zaufanie do osób nieznajomych, niebezpieczny dotyk.

Temat kompleksowy: Bezpieczny przedszkolak.

Temat zajęcia: „Bajka o moim ciele”

Cel ogólny:

•  poznawanie swojego ciała oraz wykształcenie w dzieciach orientacji w przestrzeni;
• nawiązanie relacji pomiędzy dzieckiem a tym, co je otacza;
• poznawanie zasad bezpieczeństwa w relacjach z rówieśnikami i dorosłymi, ustalanie granic.
   

Cele operacyjne:

   Dziecko:

•  wskazuje i nazywa części ciała;
• stosuje określenia daleko, blisko;
• określa swoje miejsce w przestrzeni;
• rozumie pojęcie „przestrzeń osobista”;
• zna granice swojej „przestrzeni osobistej”;
• uświadamia sobie, że może odmówić dorosłym, gdy zmuszają je do czegoś, czego one nie lubią,

Metody:

• czynna - inspirowanie samodzielnych doświadczeń dzieci, odgrywanie scenek sytuacyjnych,
• słowna - dyskusja, rozmowa, opowiadanie,
• oglądowa - pokaz, obserwacja,
• elementy pedagogiki zabawy.

Formy pracy: indywidualna, zbiorowa, grupowa.

Środki dydaktyczne: Wiersz W. Krupy „Części ciała”, opowiadanie „Zwierzątka ze zdrowego zakątka”, skakanki, szary papier, bibuła, zestaw pytań, znaki w dwóch kolorach: czerwonym i zielonym.

Przebieg zajęcia:

1.      „Części ciała” – utrwalenie nazw części ciała z wykorzystaniem wiersza W. Krupy – interpretacja ruchowa.

2.      „Zwierzątka ze zdrowego zakątka – poznajemy granice intymności” – słuchanie opowiadania.

3.      Zabawa „Moje granice” – ustalenie przestrzeni osobistej, używanie określeń daleko - blisko.

4.       „Rysujemy dziecko” – odrysowanie sylwety wybranego dziecka na szarym papierze.

5.      „Zobacz to jest…” -  ćwiczenie z wykorzystaniem sylwety dziecka odrysowanej na szarym papierze.

"Zobacz, to jest chłopczyk. Spróbujmy znaleźć miejsca, gdzie można go dotykać". Nauczyciel dziećmi ustala:  

• To są rączki. Każdy może ich dotknąć, gdy się z nim witamy, bawimy się razem.  
• To jest buzia. Możesz dać komuś buziaka lub dać się pocałować, jeśli tego chcesz.  
• To jest nóżka. Czasami ktoś pomaga ci włożyć buciki lub rajstopki i dotyka twoich nóżek - na przykład pani w przedszkolu.
• To jest główka. Mama lub tata może całować cię w główkę, babcia czasem ją pogłaszcze, a pani w przedszkolu albo niania pomagają ci w zimie założyć czapeczkę. Potem weź pasek papieru, zasłoń nim narządy płciowe dziecka i powiedz:
• "Ta część ciała jest tylko dla ciebie. Nie ogląda jej nawet słoneczko, gdy idziemy na plażę, prawda? Nikt nie powinien cię tutaj dotykać. Może to robić tylko mama lub tata (babcia czy niania, jeśli to one zajmują się dzieckiem): wtedy, kiedy cię przytulają, sadzają na nocnik albo myją. Jeśli zachorujesz, to pójdziemy do lekarza i również może się tak zdarzyć, że będzie chciał obejrzeć całe twoje ciałko, pod majteczkami także. Wtedy mu pozwolimy, ale mama cały czas będzie wtedy z tobą."

  6.„Chodź ze mną” – odegranie scenki sytuacyjnej.

7.      „Quiz dla dzieci” - Nauczycielka zadaje pytanie: Czy ktoś z Was wie, jak należy się zachować w kontaktach z nieznajomymi osobami? Dzieci otrzymują dwa znaki: pierwszy przyzwolenia - z buzią uśmiechniętą, drugi odrzucenia – buzia smutna. Słuchają uważnie wypowiedzi nauczyciela i udzielają odpowiedzi przez podniesienie wybranego symbolu. 

• Nieznajomy proponuje Ci lody: Idziesz chętnie, bo bardzo lubisz lody / Zdecydowanie odmawiasz i zawiadamiasz dorosłych.
• Nieznajomy proponuje Ci zakup wspanialej zabawki: Idziesz chętnie, bo od dawna marzyłeś o tej zabawce / Zdecydowanie odmawiasz i zawiadamiasz dorosłych.
• Nieznajomy zaprasza Cię do samochodu i proponuje podwiezienie: Zgadzasz się / Zdecydowanie odmawiasz.
• Nieznajomy chce Cię odprowadzić do domu: Zgadzasz się / Zdecydowanie odmawiasz

8.      Zabawa „Ludzie do ludzi" wg pedagogiki zabawy.

Dzieci łączą się w pary, jedno pozostaje bez pary, jego zadaniem jest podawać polecenia tym, którzy są w parach np.:

• uśmiechnijcie się do siebie,
• dotknijcie się czołami plecami kolanami itp.,                                                                                                                                             po kilku poleceniach dziecko wydające woła „Ludzie do ludzi", na to hasło zmieniają się pary, a także osoba bez pary szuka jej, ten kto pozostanie bez pary przejmuje rolę prowadzącego.

Opracowała

Justyna Munik